Hoe vertel je dat

Steeds opnieuw komen de vragen; Hoe was het in Myanmar? Verteld eens wat hebben jullie meegemaakt. Met die vragen werden we bestookt bij Christformation door de studenten, zij moeten binnenkort  zelf op missiereis gaan, bij de bestuursvergaderingen van de VPE, telefoon gesprekken met de familie uit Zuid Afrika. Ja en ook in de gemeente, we hebben foto’s laten zien. Maar hoe vertel je het nu? Het blijkt dan ineens niet zo makkelijke te zijn. Ja, we hebben wel veel kleine gemeenten bezocht. We hebben veel met mensen en voor mensen gebeden. We hebben uren lang onderwijs gegeven. Dat kan ik allemaal wel delen.  Echter de ontroering,  terwijl  we in een huisje van bamboe zaten, en ineens mijn ogen vol tranen schieten. Ik kan zelfs niet eens aan Magda bij mij uitleggen wat er dan in mij gebeurt. Het enige wat ik kan zeggen is de Heilige Geest iets heel diep in mijn hart raakt. En Ik voel de bewogenheid van Jezus voor deze mensen. Wat hebben ze veel ontbeerd in de jaren van dictatorschap en van militaire bewind. Terug in Nederland zie ik alleen het belang om Jezus in het middelpunt van alles te plaatsen. Jezus houdt zó veel van ons.  Hij heeft de weg van het kruis gegaan om ons voor de Vader vrij te kopen. Hoe bewijs ik mijn dankbaarheid,  hoe vertel ik dat!

Filmpje Hoe we het kunnen vertellen klik hier

Eend bij veertig graden

Ze zaten allemaal op de vloer. Er stonden zelfs twee gitaren . Zij zongen liederen waarmee ik ben opgegroeid in Zuid Afrika. Dezelfde melodieën alleen de woorden zijn anders, liederen toen ik als kind de wonderlijke verhalen van Jezus voor het eerst hoorden. Alleen de klanken waren voor me helemaal vreemd. Voor de grootste gedeelte zijn het mensen van Karen stam. Een groep mensen uit het noorden van Myanmar. Daar kwamen in het begin van de vorige eeuw heel veel zendelingen. Helaas is er de laatste jaren veel onderdrukking gekomen en zijn er veel mensen gevlucht uit dat gebied. Nu is het er onrustig. Vincent spreekt over het vaderhart van God. Onze vertaler heeft het moeilijk om het Engels te vertalen. De pastor helpt om een ander vertaler te vinden die beter Engels machtig is. Dan komt de lunch, we werden grote borden rijst voor gezet. Een groot stuk gevogelte ligt erop. Eend, ik neem de hete pittige hoop rode gebakken pepers en strooi het dik er overheen. Zo kan geen virus of bacterie het overleven. Onze gastvrouw zet ons nog een schaaltje met iets wat lijkt op pindakaas voor. Mango zei ze; ik gelijk maar proeven, heerlijk zo heet heb ik mango chutney nog nooit gegeten. Heerlijk we zweten peentjes, Magda kijkt nog steeds wantrouwig naar de eend op haar bord. Probeer het maar zeg ik. Het is toch wel heel erg lekker is haar antwoord.
Na de maaltijd gaan we buiten naast het huis verder. De gemeenteleden zitten op matjes onder de hut op palen gebouwd en wij zitten voor ze op stoelen in de schaduw van een stuk zeil dat aan de bamboe zijwand van het huis is bevestigd. Sommige voorbijgangers komen kijken en blijven terwijl ik aan het spreken ben. Ik sprak over de vrouw die 18 jaar ziek was en het kleed van Jezus aanraakte. We bidden voor iedereen die graag een aanraking wil hebben na de tijd. Sommige komen naar voren voor gebed. Een man die verlamd is aan zijn rechterhand werd na de preek onder gebed genezen. Hij kon zijn arm opheffen en er kwam kracht terug in zijn hand. Zo keerden wij heel blij terug en de weg bleek nu veel korter leek te zijn. Deze taxi nam een veel kortere weg terug van ons bezoek aan het kleine kerkje in Mango Village. Herinneringen die je altijd bij zullen blijven – de gezichten van de mensen, de kindertjes, de man die ineens wel zijn hand boven zijn hoofd strekte en niet te vergeten een heerlijke eend!

20130227-082245.jpg

20130227-082325.jpg

20130227-082347.jpg

20130227-082406.jpg

20130227-082431.jpg